گزارش رسانه خارجی از زاینده رود؛ خاطراتی از رودخانه خشک - وبلاگ پیوست

به گزارش وبلاگ پیوست، خبرگزاری فرانسه در گزارشی به زاینده رود در شهر اصفهان پرداخته و نوشت: بر خلاف نسل قدیم، خاطرات نسل جوان در شهر نهر خشکی است که آب به ندرت راهی برای ورود به آن پیدا نموده است.

به گزارش وبلاگ پیوست، بچه ها و مردان جوان و زنان جوان و سالخوردگان در حاشیه زاینده رود جمع می شوند، در سایه پل خواجو عده ای از فرصت استفاده می نمایند و عکس می گیرند و بعضی دیگر پا های خود را در آب کم می گذارند.

جلال میراحمدی در کنار درختان حاشیه زاینده رود خوش می گذراند و خاطرات خود را در کنار رودخانه ای که مایه حیات همیشگی اصفهان بوده است، یاد می نماید، اما به علت بهره برداری از آب های آن و خشکسالی به چشم انداز ای نادر در شهر تاریخی در مرکز ایران تبدیل شده است.

میراحمدی در حالی که به بستر رودخانه زیر آفتاب سوزان نگاه می کرد به خبرگزاری فرانسه گفت: به یاد دارم وقتی بچه بودم، مردم به اینجا می آمدند، رودخانه پر از آب بود و همواره جاری بود.

نانوای 67 ساله با سبیل های خاکستری می گوید: برای ما چیزی جز خاطره ای از آن روز های زیبا باقی نمانده است.

میراحمدی با همراهی دو تن از دوستانش به جمعی از مردم روی پل خواجو فکر می نماید که یکی از پل های باستانی بر روی طولانی ترین آبراه مرکز ایران است که به طول 400 کیلومتر از رشته کوه های زاگرس امتداد دارد.

میر احمدی با اشاره به مردم آهی می کشد: این ازدحام را امروز می بینید، چند روز دیگر که آب رودخانه خشک می گردد، فقط پیرانی مثل ما را خواهید دید. او ادامه می دهد: ما برای خاطراتمان آمده ایم.

مهناز 27 ساله دانشجوی هنر در خلال استراحت از عکاسی با دوربین حرفه ای خود به خبرگزاری فرانسه گفت: از زمانی که عکاسی را یاد گرفتم، عکس های خوبی از انعکاس پل روی آب نگرفتم، زیرا رودخانه خشک است.

امیر یک دانش آموز 18 ساله، برای معاشرت با دوستانش می آید. جوان لاغری که یک ژاکت مشکی و عینک دارد می گوید: وقتی بچه بودم تقریباً هر روز به اینجا می آمدم ... حالا ماهی دو یا سه بار به اینجا می آیم.

او با تاسف گفت: بیشتر خاطرات من و نسل من مربوط به خشک شدن رودخانه است.

زاینده رود از قدیم الایام با اصفهان مرتبط بوده است. حافظ شیرازی، یکی از برجسته ترین شاعران پارسی زبان که در قرن چهاردهم زندگی کرد، آن را آب حیات شهر پر از تاریخ توصیف کرد.

اما این رابطه از حدود دو دهه پیش شروع به تغییر کرد و جمعیت سومین شهر بزرگ ایران که به حدود دو میلیون نفر می رسید، در بیشتر ایام سال به خشک شدن آب رودخانه عادت داشتند.

شروع این تغییر با انحراف آب رودخانه به منطقه ها دیگر به ویژه استان همجوار یزد بود و با خشکسالی که منطقه ها وسیعی در ایران که منطقه ها مرکزی و جنوبی آن به کم آبی و کمبود بارندگی معروفیت دارند، افزایش یافت.

در نبود آب، پل های باستانی در راستا رودخانه مانند خواجو و سی و سه پل فاقد درخشندگی هستند که گردشگران را به خود جذب می نمایند.

محمدعلی فصیحی، مسئول محلی وزارت گردشگری و میراث فرهنگی گفت: این پل های تاریخی بدون آب معنایی ندارند.

در اواسط اردیبهشت به نظر می رسید اصفهانی ها و بازدیدنمایندگان این فرصت را داشتند که در ابتدای هفته از رودخانه ای روان لذت ببرند. صد ها نفر در سواحل آن بودند: بعضی سلفی می گرفتند، بعضی دیگر چای می نوشیدند یا زیر درختان قلیان می کشیدند و خانواده هایی با بچه ها روی قایق های پدالی.

جریان آب رودخانه فرصتی را برای محمدرضا عبداللهی از شهر تبریز در شمال غربی ایران فراهم کرد تا مدتی را در اصفهان بگذراند و به تفریح مورد علاقه خود یعنی نقاشی بپردازد.

او می گوید: ده سال است که به اصفهان نیامده ام، چون زاینده خشک است، می خواستم یکی دو هفته بمانم، اما پس از بازکردن دروازه های سد برای راهنمایی آب به رودخانه مدت اقامت را تمدید کردم. اما این خیلی طول نکشید: در اواسط همان هفته، سطح آب دوباره شروع به کاهش کرد که در زیر پل خواجو مشهود بود و تعداد آبراه ها به نصف کاهش یافت.

برنا موسوی محقق پژوهشگر تاریخ اصفهان می گوید: زاینده رود محل اجتماع مردم اصفهان است، مردم وقتی شاد هستند به این رودخانه و این پل ها می آیند تا جشن بگیرند، وقتی غمگین هستند هم از اینجا آرامش می گیرند.

او توقف آب آن را معادل از دست دادن یکی از اعضای خانواده یا مادری برای ساکنان اصفهان می داند: زاینده برای ما مثل یک مادر است.

سال هاست که مردم اصفهان از کم آبی گلایه دارند. آن ها در ماه نوامبر اعتراضاتی برگزار کردند.

شهرداری اصفهان در فصل بهار با نصب تعدادی بنر در نقاط مختلف شهر به اهمیت این رودخانه و حفظ آن تاکید نمود. با این حال، بسیاری از ساکنان می ترسند که سطح آن همچنان کاهش یابد، تا جایی که به یک خاطره قدیمی تبدیل گردد.

میر احمدی به خبرگزاری فرانسه گفت: اگر رودخانه ناپدید گردد، اصفهان به کویر تبدیل می گردد و چهار یا پنج سال دیگر همه شهر را ترک خواهند کرد. او می افزاید: این رودخانه اصفهان را زنده نگه داشت.