مشکل بزرگ تیم های ایرانی در لیگ قهرمانان آسیا - وبلاگ پیوست

به گزارش وبلاگ پیوست، سی سال از آخرین قهرمانی یک تیم ایرانی در بالاترین سطح مسابقات باشگاهی آسیا می گذرد؛ تورنمنتی که پیش تر به نام جام باشگاه های آسیا برگزار می شد و حالا به لیگ قهرمانان تغییر نام داده است. در این مدت کوشش ایرانی ها برای فتح قله فوتبال آسیا گاهی تا فینال هم ادامه یافته، اما استقلال، سپاهان و ذوب آهن یک بار و پرسپولیس دو بار در این مرحله متوقف شده اند؛ چشم اندازی هم که در حال حاضر وجود دارد، نشان می دهد کار برای تکرار قهرمانی ها در آسیا ساده نیست. دلایل زیادی در تایید این فرضیه وجود دارد.

یادآوری؛ پاس چطور قهرمان شد؟

این که این حسرت چه زمانی به سرانجام خواهد رسید چندان روشن نیست اما حقیقت آن است که فوتبال هر چقدر در آسیا سخت تر، تجاری تر و تبلیغاتی تر شد، تیم های ما هم شرایط سختتری را تجربه کردند. به عنوان مثال دی ماه 71 پاس تهران در حالی فاتح جام باشگاه های آسیا شد که برای رسیدن به این نقطه، فقط پنج بازی انجام داد. کلا 12 تیم در این تورنمنت حاضر بودند و مجموعا فقط 23 بازی برگزار گردید. پاس در پلی آف العربی قطر را شکست داد و به مرحله گروهی رسید. آنها در یک گروه سه تیمی با یک شکست برابر الوصل و یک تساوی مقابل تیمی از پاکستان روی پله دوم قرار گرفتند و به نیمه نهایی رسیدند! در نیمه نهایی پاس پیروز به شکست یومیوری از ژاپن شد و در فینال هم الشباب عربستان را با یک گل شکست داد تا به آسان ترین شکل ممکن مقام قهرمانی را به دست بیاورد. آیا شرایط امروز با آن موقع برابر است؟ در حال حاضر تعداد تیم های شرکت نماینده در لیگ قهرمانان به 40 تیم افزایش پیدا نموده و فصل گذشته حتی تیمی مثل السد قطر با وجود قرارگرفتن روی پله دوم جدول پیروز به صعود از مرحله گروهی نشد. بنابراین امروز رقابت بسیار سخت است و برای قهرمانی باید خیلی تقلا کرد.

آسیا بیدار شد، ما خوابیدیم

بخش مهمی از پیروزیت های ملی و باشگاهی ایران در آسیا زمانی رقم خورد که فوتبال در ایران، نسبت به کل قاره به صورت جدی تر دنبال می شد. صعود به المپیک، سه قهرمانی در جام ملت های آسیا، یک دوره میزبانی از این مسابقات و چند قهرمانی در رده باشگاهی مربوط به روزهایی می گردد که امکانات کشور ما نسبت به بسیاری از ممالک دیگر کمتر نبود. در این دوره حتی مربیان ایرانی هم در نقاطی مثل بحرین، قطر، امارات و ... بازار داشتند. رفته رفته اما ما خوابیدیم و بقیه در آسیا بیدار شدند. در روزگاری که قطر قرار است جام جهانی برگزار کند، عجیب نیست که هندوستان هم میزبانی گروهی را بر عهده می گیرد که در آن نمایندگان ایران، امارات و قطر حضور دارند. همین میزبانی از چهار تیم، مستلزم دو استادیوم ایده آل و چهار زمین تمرین استاندارد بود؛ آن چه گوا داشت و پرسپولیس نداشت! در روزگار فعلی کسی جا نمی ماند. همه پیشرفت می نمایند و رقابت به صورت روزافزون سخت تر می گردد.

فرصت کرونایی از دست رفت

کرونا قطعا برای تمام جهان یک تهدید و تراژدی جدی بود و هنوز هم هست اما لابه لای همه مضرات این پدیده شوم، برگزاری لیگ قهرمانان آسیا به شکل متفاوت فرصت مناسبی فراهم کرد تا تیم های ما قهرمان شوند اما این بخت از دست رفت. به هر حال برگزاری متمرکز مسابقات به صورت فشرده و بدون حضور تماشاگران، شکل بدیع و متفاوتی بود که مثلا به فینافهرست شدن پرسپولیس خیلی یاری کرد اما این تیم نهایتا عنوان قهرمانی را به دست نیاورد. نباید فراموش کنید در سالی که پرسپولیس برای دومین بار به فینال آسیا رسید، الهلال عربستان به خاطر تعداد بالای مبتلایان از لیگ قهرمانان کنار گذاشته شد و بازی ها از روز اول تا ملاقات نهایی بدون تماشاگر بود. حالا اما کم کم برمی گردیم به روزگاری که همه تیم ها هستند، تماشاگر دارند، مسابقات رفت وبرگشت است و طبق معمول تکلیف میزبانی ما مقابل بعضی رقبا معین نیست.

و این قانون آخر

قانون اخیر کنفدراسیون فوتبال آسیا هم کار را برای تیم های ایرانی سخت تر کرد. پیش از این هر باشگاه حق داشت فقط نام چهار بازیکن خارجی اش را در فهرست لیگ قهرمانان ثبت کند که یک نفر از آنها هم لزوما باید آسیایی می بودند. از حالا به بعد اما هر تیمی هر چقدر خارجی بخواهد می تواند در فهرست داشته باشد، فقط قبل از هر بازی باید چهار نفر آنها را برای استفاده در همان مسابقه انتخاب کند. این یعنی تیمی که مثلا هشت خارجی خوب دارد، در هر بازی قادر است بسته به احتیاج مربی یا مصدومیت و محرومیت ها، چهار نفر از آنها را به میدان بفرستد. این قانون قطعا به سود رقبای متمول عربی و شرقی است، نه تیم های ایرانی که با هزار مکافات یکی، دو بازیکن خارجی می خرند و باید نذر و احتیاج نمایند که همان ها هم خوب از آب دربیایند.