پول زور بده جای پارک بگیر! - وبلاگ پیوست

به گزارش وبلاگ پیوست، شهرداری تهران به تازگی نهضت پارکینگ سازی به راه انداخته است. طبق قول هایی که علیرضا زاکانی، شهردار تهران در چند هفته اخیر داده، مردم تهران باید تا سرانجام سال منتظر اضافه شدن هزار پارکینگ نو در تهران باشند.

به گزارش ایران، این تعداد پارکینگ از مجموع 2 هزار و 500 پارکینگی است که در دستور کار شهرداری تهران قرار گرفته است. با این همه این سؤال جدی مطرح است که آیا این چند هزار پارکینگ می تواند احتیاج روزانه خودرو سواران تهرانی را به پارکینگ رفع کند؟

استاندارد های جهانی می گوید در ازای هر کیلومتر مربع باید 10 مجتمع پارکینگی با ظرفیت هر کدام 300 واحد پارکینگ وجود داشته باشد. بسیاری از کلانشهر های بزرگ جهان مثل توکیو، مسکو، پکن و شهر های بزرگ اروپایی به این استاندارد ها رسیده اند، اما در تهران برخلاف این کلانشهر ها با فقر شدید مجتمع های پارکینگی مواجهیم.

به طوری که درازای هر کیلومتر به جای 10 مجتمع فقط 3 مجتمع پارکینگی وجود دارد که اگر آن را در مقیاس استاندارد ها ببریم به عدد 5 هزار مجتمع پارکینگی می رسیم که اگر هر کدام 300 واحد پارکینگ گنجایش داشته باشند یعنی ما یک میلیون و 500 هزار واحد پارکینگ در تهران کم داریم.

این درحالی است که ما تعداد خودرو های شماره گذاری شده در تهران را در این استانداردسازی ها نادیده بگیریم! چراکه اگر بخواهیم به ازای هر خودرو یک پارکینگ در نظر بگیریم، شرایط کمی متفاوت می شود. حالا پلاک های تهران 50 هم سر از خیابان های مرکز درآورده و معلوم نیست چه مدت زمان ضروری است تا مغلوب عدد ها شویم!

آمار ها می گوید روزانه حدوداً 5 میلیون خودرو در تهران تردد می نماید، دو و نیم متر فضای پارک هم برای هر خودرو در نظر بگیریم، برای آن 500 هزار خودرویی که سالانه به تعداد خودرو های تهران اضافه می شود، نمی توان به این راحتی ها نسخه پارکینگی پیچید.

اگر بخواهیم میانگین زمانی را که هر راننده برای پیدا کردن جای پارک صرف یا بهتر است بگوییم هدر می دهد هم حساب کنیم به عددی حدوداً 20 دقیقه می رسیم که همین عدد 20 درصد به ترافیک خیابان های تهران اضافه می نماید و البته نتیجه به آلودگی هوایی ختم می شود که مثلاً همین دیروز را برای ساکنان تهران به یک روز ناسالم تبدیل کرد! با این توصیف می بینیم که یک جای پارک ساده بجز آنکه اعصاب راننده را نشانه می رود، ریه سواره رو ها و پیاده رو ها را هم درگیر می نماید!

ساخت و پاخت برای جای پارک!

شرایط پیدا کردن جای پارک در تهران البته به این سادگی ها نیست. شهرداری پارکینگ بسازد هم تا زمانی که پراکندگی پارکینگ ها بدرستی انجام نشود، نمی توان به پیدا کردن یک جای پارک بدون دردسر دل خوش کرد.

تهران نشین ها حالا به خوبی می دانند که پارکینگ های سیار کجا و با چه مکانیزمی فعالیت می نمایند. کافی است گذرتان به یک بیمارستان، آزمایشگاه، اداره دولتی یا حتی یک کلاس آموزشی بیفتد. بسته به نبود جای پارک، نرخ ها هم متغیر می شود. اگر در محدوده ای، جای پارک نایاب باشد، قیمت ها از 30 هزار تومان آغاز شده و به 50-60 هزار تومان هم می رسد.

این را شهروندی می گوید که برای گرفتن یک آزمایش ساده مجبور به پرداخت 50 هزار تومان برای یک ساعت جای پارک شده است. آقای امیری می گوید: آن روز دقیقاً 55 دقیقه دور زدم، بقدری که خط بنزینم پایین آمد. نه جای پارکی خالی می شد و نه حتی پارکینگی بود که مراجعه کنم. انتها تسلیم مردی شدم که خودروی پرایدش را از جای پارک بیرون آورد و در ازای 50 هزار تومان راضی شد تا یک ساعت توقف کنم. بعداً متوجه شدم که یک باند 5 نفره هستند، 4 نفر ماشین می گذارند و یک نفر هم شرایط را مدیریت می نماید.

خانم رضوانی حتی برای ایستادن جلوی یک مغازه مثلاً آجیل فروشی هم پول پارک می دهد. او می گوید که به این رویه عادت نموده، نه تنها ناراضی نیست که حاضر است درازای جای پارک، نقداً هزینه پرداخت کند. چون به قول خودش این برایش ارزان تر است. برخی ها هم اذعان می نمایند که برای رفتن به محل کارشان از یک ترفند نو استفاده می نمایند.

جلوی ساختمان های درحال ساخت معمولاً با یکی از کارگران ساخت و پاخت می نمایند و روزانه هم چیزی در حدود 20 تا 30 هزار تومان دشت می دهند. برخی ها هم البته مشتری های دائمی هستند و ماهیانه پرداخت می نمایند! جالب اینکه این عده معتقدند با هزینه تاکسی های خطی و اینترنتی و حتی گرانی پارکینگ های شهرداری برایشان به صرفه تر است که با شهروندان عادی وارد معامله شوند!

فرهنگ پول زور بده، جای پارک بگیر حالا به بخشی از ادبیات شهری شهروندان تبدیل شده است. مدیریت شهری کوشش زیادی نموده تا ادبیات شهر انسان محور را جایگزین شهر خودرو محور کند، اما آنچه در زیر پوست این شهر در جریان است، پیدا کردن راه چاره های غیر قانونی برای راه انداختن کار قانونی شهروندانی است که از پیدا کردن جای پارک به تنگ آمده اند.

چراکه به گفته آن ها جای پارک ها عادلانه توزیع نشده و شهرداری به هوای اینکه زحمت جای پارک مردم را از آوردن خودرو کم کند، فکری به حال سامان دادن به این شرایط ننموده است. نتیجه آنکه مردم به راه های غیر قانونی پناه آورده و عده ای هم از این بازار درهم سود می برند!

پارکینگ های محله ای می خواهیم

سید محمد آقا میری، عضو کمیسیون عمران و حمل و نقل شورای شهر تهران در این باره به سه راه چارهی اشاره می نماید که می تواند راهگشا باشد.

او می گوید: باتوجه به کمبود پارکینگ در تهران، شهرداری تهران با پارکینگ سازی های اخیر هم نمی تواند این کمبود را رفع کند؛ بنابراین برترین راه چاره ورود بخش خصوصی است. اگرچه 550 واحد پارکینگ اخیراً به ظرفیت تهران اضافه شده، اما ما بازهم از برنامه عقب هستیم. اغلب پارکینگ ها در تهران از سوی بخش خصوصی اداره می شود و بهتر است شهرداری زمین تهیه کند و آن را در اختیار بخش خصوصی بگذارد و آن ها کار احداث را انجام دهند. دومین راه چاره این است که مردم زمین های خود را به پارکینگ های محله ای تبدیل نمایند. چون برخی از زمین ها قابلیت تبدیل شدن به پارکینگ های طبقاتی متناسب با تقاضای مردم محلی را دارند.

او ادامه می دهد: راه چاره سوم توسعه پارکینگ های مکانیزه است که، چون قابلیت جابه جایی دارند می توانند طی قرارداد های 5 ساله واگذار شده و دوباره در نقطه ای دیگر فعال شوند. در این صورت ممکن است بتوانیم به سرانه حداقلی برسیم..

اما این تناقض را که با ساخت پارکینگ به تشویق شهروندان برای استفاده بیشتر از خودرو دامن می زنیم، چگونه باید توجیه کرد. آیا می توان توسعه فیزیکی شهر را فدای فرهنگ مدرنی کرد که می گوید کمتر از حمل و نقل عمومی استفاده کنیم؟

آقا میری معتقد است که راه چاره در توسعه حمل و نقل عمومی است، چون مردم توان و هوش اجتماعی تحلیل شرایط را دارند واگر به مترو و اتوبوس دسترسی داشته باشند زحمت استفاده از خودروی شخصی را به خود نمی دهند. مثل خیلی ها که، چون در مبدأ و مقصد به مترو دسترسی دارند از خودروی شخصی استفاده نمی نمایند.

او تأکید می نماید در تهران چیزی به نام پارک حاشیه ای پولی وجود ندارد. اگر پارکومتر باشد که مردم استفاده می نمایند و اگر نبود کسی نباید برای جای پارک پول پرداخت کند. مردم باید تخلفات را گزارش نمایند.

با وجود این معلوم نیست چه تعداد از شهروندان زحمت شکایت از متخلفان را به خود می دهند. آن هم در شرایطی که خودشان به دلیل نبود جای پارک از دور دور کردن های بی حاصل خسته شده و حاضرند در ازای یک جای پارک نزدیک و بی دردسر، هزینه پرداخت نمایند!

کارشناسان البته تأکید دارند که الزام به تهیه پارکینگ بویژه برای مکان های عمومی پرتردد یکی از راه چاره هایی است که باید در تهران سفت و سخت اجرا شود.

شهرداری معتقد است که هم اکنون این الزام وجود دارد، اما مشکل اینجاست که برخی بیمارستان ها و ادارات دولتی، چون برای بهره برداری احتیاج به تمکین قانون ندارند از اجرای آن سرباز می زنند و نتیجه آن می شود که بازار دلالی در اطراف بیمارستان ها برای همراهان بیمار شکل گیرد.

ضمن آنکه یکی از مسائل اصلی جای پارک در تهران به شاغلانی بر می شود که محل کارشان اصولاً هیچ فضایی را به عنوان پارکینگ در نظر نگرفته است! در اینصورت چگونه می توان این شرایط سردرگم را سامان داد؟!