کوهستانی بدون ته سیگار! - وبلاگ پیوست

به گزارش وبلاگ پیوست، این قصه دوست داشتنی، از 10 روز پیش شروع شد؛ زمانی که در یکی از شبکه های حامی محیط زیست، فراخوانی برای پاکسازی کوهستان های تهران منتشر و قرار شد علاقه مندان عاشق طبیعت، روز آدینه، ساعت هشت صبح، دور هم جمع شوند و دست در دست هم، طبیعت را از زشتی ها پاک نمایند؛ زشتی هایی که باعث آن، خود انسان است!

• گام اول:

ساعت هشت صبح آدینه، سه گروه در میدان درکه به چشم می آمدند. گروه اول، کوهنوردان سحرخیزی بودند که طلوع خورشید را از دل کوهستان دیده و حالا توی میدان، مشغول خداحافظی از هم سفرانشان بودند. گروه دوم اما کسانی بودند که تازه می خواستند هم رکاب با کوهستان شوند و گُل بگویند و گُل بشنوند؛ و دسته سوم، ما بودیم؛ یعنی عاشقان طبیعت! گروهی که ویژگی مشترکشان، کوله های چند طبقه و عصاهای رنگارنگ و کفش های بندبند نبود؛ چیزی که دل این گروه را برده و آن ها را دور هم جمع نموده بود، احترام به طبیعت بود.

• گام دوم:

گروه 20 نفره، حدود ساعت هشت و نیم جمعشان جمع شد و به دل کوه زدند. شش نوجوان پر شور، جوان ترین اعضای گروه را تشکیل می دادند و کلی انرژی مثبت داشتند. خانم همتی هم، نماینده گروه 20 نفره عاشقان طبیعت بود. او کیسه های جمع آوری زباله زرد رنگ شهرداری منطقه یک را در دست داشت و آن ها را بین داوطلبان تقسیم می کرد؛ کیسه های زرد، مخصوص جمع آوری زباله های خشک و قابل بازیافت بود و البته وجه تمایز اعضای گروه با بقیه کوهنوردان. به هر نفر، کیسه هایی جدا مخصوص زباله های تر، برای ته سیگار و کیسه هایی هم برای جمع آوری درِ بطری های پلاستیکی توزیع کردند و همه پابه پای هم به کوه زدند.

• گاه سوم:

تصور اعضای گروه این بود که در چشم بر هم زدنی، به قله می رسند و کوهستان را از هر آن چه ناپاکی است، می آرایند؛ اما زهی خیال باطل! در همان یک ساعت اول و در همان کوهپایه، گروه، زمین گیر شد و کیسه های زرد و سفید، پر!

دنیای زباله ها هم شگفت انگیز بود، از قوطی های رنگارنگ نوشابه و بطری های آب در طبیعت رها شده، پیدا می شد، تا عروسکی خرسی که وقتی فشارش می دادی، زبانش را به نشانه اعتراض، بیرون می آورد. حتی بعضی از کوهنوردان، پوشک بچه هایشان را هم جا گذاشته بودند! اما عجیب ترین و حتی فراوان ترین نوع زباله، ته سیگارهایی بود که خودشان هم از حضورشان در دل کوهستان، گیج شده بودند؛ یکی از نوجوان های گروه، وقتی دست کش به دست، خم شده بود تا ته سیگاری را جمع کند، با تعجب از بزرگ ترها پرسید: مگه کوهنوردا به کوهستان پناه نیاوردن تا نفسی تازه کنن، پس این ها چیه دیگه؟ با تجربه ترین عضور گروه که کارمند بازنشسته بانک بود، فقط توانست در جواب، خنده تلخی تحویل بدهد و خودش هم تا کمر خم گردد.

• گام چهارم:

علاوه بر جهت عادی، بعضی از اعضای گروه، خطر می کردند و زباله هایی که در لب پرتگاه، جا خوش نموده بودند، از خطر افتادن به قعر دره درکه نجات می دادند! در این میان، گاهی هم پای خودشان می لغزید و زخمی می شدند. بعضی از اعضای گروه هم به بستر رودخانه نیمه خشک درکه رفتند تا لباس پاک و درخور رود را بر تنش نمایند.

• گام پنجم:

در حین خارج کردن زباله ها از محیط کوهستان، البته بسیاری از کوهنوردان هم اعضای گروه را تشویق می کردند و کلی انرژی مثبت به آن ها می دادند. حتی تعدادی از کوهنوردان، آن چنان تحت تأثیر نهاده شده بودند که خواهش می کردند به آن ها هم کیسه های زرد بدهیم تا در این کار انسان محبت آمیز، سهیم شوند. حتی بعضی هم در پایین بردن کیسه های نسبتاً سنگین، تا سطل زباله نزدیک میدان درکه، یاری کردند. البته روح متعالی و انسانی اعضای گروه، باعث شد تا بتوانند از بی مهری های بعضی از هم وطنان رهگذر نیز به راحتی بگذرند و حتی یک لبخند، تقدیمشان نمایند.

• گام ششم:

سرگروه خودش و گروه را این گونه معرفی کرد: کارشناس حسابداری ام، اما سال هاست تنها به حساب و کتاب محیط زیست رسیدگی می کنم! گروه ما چهار سال است فعالیت خود را در حمایت از محیط زیست شروع نموده. دفتر مرکزی گروه در شهر ساری است اما در بیش تر شهرها، نماینده های فعال داریم. نهال کاری، پویش پاکسازی طبیعت، کارگاه های آموزشی و... از فعالیت های گروه ماست. یکی از برنامه های ثابت ما در شهر ساری، برگزاری پویش های نهال کاری برای احیای جنگل های هیرکانی است. به این ترتیب که علاقه مندان به محیط زیست، این نهال ها را از ما خریداری می نمایند و گروه هم از سود این حرکت انسانی، برای کاشت، رسیدگی به نهال ها و برگزاری پویش های حمایت از محیط زیست، استفاده می نماید.

• گام هفتم:

با خانواده آقالو هم گفت وگو کردم. آقای آقالو، بازنشسته بانک بود و اولین بار است همراه با همسرش، به این پویش پیوسته. او گفت: همسرم این گروه را در اینستاگرام پیدا کرد و تحت تأثیر رفتار انسان محبت آمیز آن ها نهاده شد. او مرا هم تشویق کرد تا امروز و برای اولین بار، به این جمع بپیوندیم و امیدواریم از این به بعد، به صورت گروهی و حتی فردی، چنین رفتارهای بشرمحبت آمیز ای را بیش تر انجام دهیم.

او از الکترونیکی شدن فعالیت های بانکی مسرور بود، چون این جوری کاغذ کم تری مصرف می گردد و طبیعت، کم تر آسیب می بیند، او ادامه داد: بخشی از پاک سازی طبیعت، موضوع شخصی هم هست، یعنی اگر هر کونوردی به این درک برسد که طبیعت کوهستان، به همه تعلق دارد و هر فرد، به شکل شخصی زباله هایش را روی زمین نریزد و همراه خودش، کیسه زباله کوچکی داشته باشد، دیگر چنین وضع ناراحت نماینده ای پیش نمی آید تا لازم باشد پویشی تشکیل گردد و گروه هایی برای پاک سازی طبیعت، قدم بر دارند.

• گام هشتم:

یکی از نوجوانان گروه، غزال جودکی بود. او هفده ساله است و به عشق طبیعت، تک و تنها، از شهر ری آمده بود تا در کنار گروه باشد. او می گفت: بیش از یک ساعت در راه بودم و به این گروه پیوستم تا بتوانیم طبیعت را پاکیزه کنیم برای این که از طبیعت لذت ببریم و در آن نفس بکشیم. ما باید به فکر آیندگانمان هم باشیم و طبیعت را پاکیزه تحویل آن ها بدهیم.

یکی دیگر از اعضای نوجوان گروه، بهارسادات طباطبایی پور بود. او کلاس دهم است و به ما گفت: امروز جمع خفنی دور هم هستند و هدفشان که پاک سازی طبیعت است، مرا به خود جذب کرد. حالا که به جهت پاک سازی شده نگاه می کنم، احساس خیلی خوبی دارم. شاید برای بعضی، دلایل علمی بودن زباله در طبیعت و ماجرای بازیافت، مبهم باشد، اما به این دسته از آدم ها می خواهم بگویم که نبودن زباله ها در کوهستان، طبیعت این جا را خیلی زیباتر می نماید. ما نباید این قدر خودخواه باشیم و باید طبیعت را برای آیندگان هم حفظ کنیم. حتی لازم نیست برای حفظ طبیعتمان، کارهایی بزرگ انجام دهیم. فکر می کنم حتی برداشتن یک ته سیگار هم یاری بزرگی به زیبایی طبیعت می نماید. ما میلیارها انسان هستیم و به یاری هم می توانیم به احیای طبیعت یاری کنیم. به امید طبیعت سبزتر!

• گام آخر:

در خاتمه، از گروه، با آبمیوه و شیرینی، پذیرایی شد و همه برای هم دست زدند و به خودشان برای انجام این رفتار انسانی بالیدند. شاید در جهت خانه، همه امیدوار بودیم تا با احترام فرد به فرد انسان ها به طبیعت، دیگر نیازی به تشکیل چنین پویش هایی نباشد.